Koen Theys

De video-installatie Fanfare, Calme & Volupté is gebaseerd op een performance door een fanfare en een majorettencorps. 'Musicians and majorettes, seemingly dressed up for a public performance, are sound asleep. They have their brass instruments with them, but their drowsiness prevents them from playing. Time is suspended in this ’tableau vivant’ and the tiniest gesture of one of the sleeping majorettes becomes an event, creating a tension in the image that contrasts with its picturesque composition.
On the flatscreenmonitor one can see the total view of the scene, while on the projection details of that same scene appear.' Deze werktekening illustreert het berekende karakter van de video's van Koen Theys, en ook hoe het uiteindelijke werk verschilt van de voorstudie. In de uiteindelijke versie is er minder lijfelijk contact tussen de personages, ze steunen nauwelijks op elkaar, ze vormen geen kluwen zoals op de tekening. De regisseur is onderweg van mening veranderd en breekt met de gebruikelijke piramidale compositie, horizontaliteit overheerst in het centrale deel, de zittende muzikanten vormen twee rode verticale marges die de witte gedrapeerde majorettes schragen. Het videobeeld is rustiger qua compostie dan de tekening, en legt misschien ook meer nadruk op het onderscheid tussen mannen en vrouwen. Koen Theys zegt zelf : 'Als beeldend kunstenaar ben ik geïnteresseerd om dat ene beeld te creëren, waarin de hele spanning vervat zit waar anderen een volledig verhaal voor nodig hebben. (…) Juist door de stilte ervan is elke minimale beweging die erin gebeurt een heel evenement.' Dit alles herinnert aan het 19de eeuwse populaire theater dat met tableaux vivants van onbeweeglijke acteurs schilderijen evoceerde, en theater met hoge kunst vermengde. Theys keert de verhouding om. Van low culture – de fanfare – maakt hij high culture, onder meer door met de kleinste bewegingen van de slapende figuranten het onbeweeglijke schilderij te theatraliseren. Misschien kunnen zijn video's waarin de grenzen tussen de media vervagen, een gelijkaardige rol spelen als het tableau vivant in de ontwikkeling van het moderne theater. 'Le tableau vivant inaugure une dramaturgie décrivant des milieux, saisissant la vie dans sa réalité quotidienne et donnant de l'homme un ensemble d'images pathétiques à l'aide de tableaux de genre. L'immobilité, comme chez Greuze, est censée contenir en germe le mouvement (Patrice Pavis)